วันเสาร์ที่ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2551

อาม่าฮัวม่า Grandmother

ผลงานสมัยเรียนวิชาเลือก
"Experimental Photography"
สอนโดย
อาจารย์ กรกฤช เจียรพินิจนันท์
ศิลปินช่างภาพชื่อดัง (ดังจริงๆนะ)

จริงๆวิธีการสอนของอาจารย์ท่านนี้ก็ไม่ได้มุ่งหวังให้เรา ตั้งหน้าตั้งตาทดลองถ่ายภาพแปลกๆเล่นกับเทคนิคต่างๆซักทีเดียวหรอก(ตามชื่อวิชาที่เข้าใจในตอนแรก) แต่จะเป็นในเรื่องของการทำความเข้าใจกับตนเองก่อน หยิบสิ่งที่สนใจนำมาศึกษา(หรือพยายามสนใจ)พัฒนาเป็นความเข้าใจ แปลเปลี่ยนเป็นวิธีคิด แล้วลงมือทำด้วยศักยภาพและสติปัญญาที่เรามีอยู่ในช่วงนั้นๆ ขั้นตอนของการศึกษาก็เริ่มด้วยการแนะนำตัวผู้สอน แนะนำผลงานของผู้สอน(ขอเล่ายาวหน่อยเพราะการได้มาเรียนวิชานี้และคนสอนผู้นี้ ถือเป็นจุดเริ่มต้นบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญอย่างยิ่งในชีวิตผม ยิ่งช่วงนั้นเป็นช่วงที่เพิ่งกลับมาเรียนจากการออกไปถามหาคำตอบชีวิตการเป็นนักศึกษาที่ดีอยู่เทอมนึง) นักศึกษานำเสนอผลงานที่ผ่านมา แนะนำตัวเอง แลกเปลี่ยนความคิดเห็น เพื่อนๆก็เอางานเก่าๆมาให้ดูกัน(จริงๆน่าจะให้อาจารย์ดูเพราะเห็นกันมาหมดแล้ว) ผมก็เอางานภาพถ่ายสมัยเรียน Photography I และถ่ายเล่นเองมานำเสนอ มีการพินิจกันอยู่ครู่นึง แล้วอ.กิดก็ถามเพื่อนว่า เห็นอะไรในงานผม(อยู่หลายรอบ) ถามผมด้วยผมแต่ก็ไม่รู้จะตอบว่าไง งึมงำงึมงำกันไป เพราะงงและรู้สึกดีอยู่เป็นนัย พอเริ่มรู้จักกันแล้วก็เป็นขั้นตอนการนำเสนอหัวข้อที่สนใจ ที่มา แรงบันดาลใจ ตอนแรกเสนอเรื่องชีวิตในซอย อ.กิดบอก "เอา ทำเลย" จัดไป!!! แต่ตอนที่ไปถ่ายเซิร์บๆดันเจออาจงอาเจ็ก อาซิ้ม อาม่า ไล่ตะเพิดกันหน้าดู(ฮา ฮา ฮ่า) รู้สึกถ่ายยาก scale ของพื้นที่การทำงานกว้างไป และการเข้าไปแฝงตัวในชีวิตประจำวันของผู้คนประหนึ่งดุจอากาศยากไปสำหรับมือใหม่อย่างเรา เลยกลับมาพร้อมกับหัวข้อใหม่โดยที่ไม่มีคำถาม?ของการเปลี่ยนแปลง(หรือมีจำไม่ได้แล้ว)

ผม "ผมขอเปลี่ยนเป็นชีวิตอาม่าผมครับ" (สาทยายความเป็นอาม่านิดหน่อย)
อ.กิด "เอา ทำเลย" ยิ้ม (อีกแล้ว จัดไป!!!)

สิ่งที่ทำให้เลือกทำหัวข้อนี้ก็เพราะ(จริงๆก็มีอยู่ในใจตอนแรกอยู่แล้ว) ช่วง 2 เดือนก่อนหน้านั้นเป็นช่วงที่อาม่าไหล่ม่าเพิ่งเสียไป(ย่า) มีเพียงความทรงจำกับภาพในหัวที่ยังหลงเหลืออยู่(หรือมีอย่างท่วมท้น)ให้ได้รำลึกในยามคิดถึงหรือเจอเรื่องสะกิดใจ แล้วเรื่องราวต่างๆที่เกิดตามมาอย่างไม่คาดคิด(ลึกไปแล้วคิว ลึกไปแล้วมึง ฮา ฮา ฮ่า) จึงตัดสินใจที่จะทำเรื่องของอาม่าฮัวม่า(ยาย) ก่อนที่เงื่อนไขของเวลาจะมาทักทายคนใกล้ตัวของเราอีกครั้งหนึ่ง

ภาพผลงาน(ภาพทุกภาพเป็นภาพที่ได้ถูกคัดเลือกและนำไปแสดงในนิทรรศการ "Experimental Photography & Digital Sound Design " ณ Photography Bar)














































































































































































































































































































































กมลธรรม เรืองวุฒิสกุลชัย
อาม่าฮัวม่า
ชีวิตของอาม่า ของผม
ภาพถ่ายสี และ ขาวดำ ขนาด 8x12 นิ้ว 12x16 นิ้ว
จำนวน 21ภาพ

"ภาพถ่ายทดลองโดยใช้ความซื่อในการเล่าเรื่อง "

(Thank You Robo สำหรับกล้องถ่ายรูป)

5 ความคิดเห็น:

Hydrangea กล่าวว่า...

ถ่ายรูปได้อารมณ์มากๆ ชอบๆ

\Bew

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

เหมือนความทรงจำสีจางๆ
เมื่อได้เห็นภาพ_คิดถึงคุณยายจัง

..Nu"G-i-G*..

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

คิดถึงปู่เย็น...เฒ่าทรนงแห่งลุ่มน้ำเพชรบุรี
ไปสู่สุคตินะครับปู่

No Woman No Cry...

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

ขอบคุณครับ!!!

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

โคตรสวยอะคิว กูเคยชอบงานนี้มึง